Afgelopen week herinnerde mijn broer mij eraan dat het laatste Sintelpraatje aanstaande was. Het wekte al meteen een beetje weemoed op: “Het Sintelpraatje”. Een blad dat een beetje gelijk liep met mijn jeugd.
Toen ik pas bij de club zat was het Sintelpraatje er net. Bert Burgel had meen ik de naam verzonnen. Het refereerde aan iets wat we toen nog niet hadden: een sintelbaan. Eind jaren zeventig waren er namelijk maar een paar kunststofbanen in Nederland en als je al een baan kreeg was dat een sintelbaan. Op onze grasbaan hadden we het dus over ons Sintelpraatje.
In de jaren 70, 80 en 90 was het Sintelpraatje de echte spreekbuis van de vereniging. Er stonden allerlei verslagen in van wedstrijden, activiteiten en trainingen. Ook stond alle informatie die je wekelijks nodig had daarin, er was natuurlijk nog geen internet. Maar buiten dat was het ook een plaats waar iedereen zijn mening over zaken binnen de vereniging kwijt kon. Als mensen het niet eens waren met beslissingen van het bestuur of plannen hadden die ze iedereen kenbaar wilde maken, gebruikte ze het Sintelpraatje. Dat was in die tijd heel gewoon, je mocht (moest?) je mening uiten en iedereen mocht die weten. Gevolg was dat er weleens stukjes instonden die de randjes van het fatsoen opzochten maar toch steeds geplaatst werden. Dat was natuurlijk smullen bij het lezen maar nog meer als de discussie op het trainingsveld of vergaderingen verder ging. Een aantal stukken geschreven door bijvoorbeeld ondergetekende, Hans van Woerkens, of de ”De Praat” van Ruud van Raak en Niels Glaudemans zouden vandaag de dag niet meer geplaatst worden.
In het nieuwe millennium moest het namelijk allemaal correcter, de stukjes in het clubblad moesten de club promoten en natuurlijk gebeuren er dan alleen positieve dingen. Ook werden een tijd dubbele verslagen van één wedstrijd niet meer geplaatst omdat het Sintelpraatje dan te dik en te duur zou worden. Nadat het internet en mobiele telefoons hun intrede deden was het een beetje gedaan met het clubblad. De oudere jeugd wilde het nieuws van de vereniging op het internet en de pupillen en Laggers bleven over voor het clubblad. Uiteindelijk een te klein publiek voor de kosten en de moeite die het blad met zich meebrachten.
Dit is dus het laatste Sintelpraatje en ik zal met veel plezier terugdenken naar de glorietijd van het Sintelpraatje toen vier foto’s van atletiekmomenten de kaft sierde en je heel trots was dat je daar een jaar van kon genieten. Maar ook aan de leuke wedstrijdverslagen, verhalen over acties en de kritische stukjes.
Piet Span
